Postać doktora Zaiusa miał początkowo zagrać Edward G. Robinson. Miał jednak słabe serce i uznał, iż nie wytrzyma wielogodzinnych charakteryzacji. Do tej roli byli brani pod uwagę także Yul Brynner, Jose Ferrer, Alec Guinness, Orson Welles, Laurence Olivier, Peter Ustinov oraz Edmond O'Brien.
J. Lee Thompson miał być reżyserem filmu, jednak musiał się wycofać z tej funkcji, gdyż reżyserował "Złoto MacKenny".
Ingrid Bergman odrzuciła propozycję zagrania w filmie.
Charlton Heston od początku był pierwszym wyborem producenta Arthura P. Jacobsa do roli Charlesa Taylora.
We wczesnej fazie produkcji zadecydowano, że Blake Edwards zostanie reżyserem.
Gregory Peck, Paul Newman, George Peppard, Sean Connery, Cliff Robertson, Marlon Brando, Burt Lancaster, John Wayne, Rock Hudson, Stuart Whitman, Steve McQueen, James Garner oraz Rod Taylor byli brani pod uwagę do roli Taylora.
W pierwszych testach Linda Harrison zagrała Zirę. W filmie Linda zagrała Novę.
Jack Lemmon był brany pod uwagę zarówno do roli Taylora, jak i Corneliusa.
Jonathan Harris odrzucił propozycje zagrania Doktora Maximusa. W postać wcielił się Woodrow Parfrey.
Pniak, do którego przywiązany jest Dr Zaius na końcu filmu między ujęciami dwa razy zmienia swój kształt.
W scenach katastrofy statku astronautów na początku filmu widać, że właz statku został oderwany, jeszcze zanim Taylor rozkazał go wysadzić.
W scenach, gdy Taylor schodzi po spiralnych schodach w kierunku ludzkiego muzeum na ścianie widoczny jest cień kamery.
W scenach w zakazanej strefie, gdy Taylor mierzy do doktora Zaiusa, między ujęciami zmienia się położenie paska jego strzelby.
Po katastrofie, gdy załoga Taylora odnajduje wodę, można dostrzec białe łodzie dokujące na brzegu.
W scenie w klatkach Nova całkowicie zamazuje słowo, które Taylor zapisał na piasku, jednak chwilę później, gdy doktor Zaius spogląda w dół widzi dwie końcowe litery.
W scenach katastrofy, gdy widzimy martwą Stewart trzyma ona ręce splecione na swej klatce piersiowej, jednak później, w scenach, gdy do statku wlewa się woda, widać, ze trzyma swe ręce swobodnie wzdłuż bioder.
W scenie, gdy Landon wbija w piasek amerykańską flagę Taylor zaczyna się śmiać, mimo iż ma zaciśnięte żeby.
W scenie w zakazanej strefie, gdy widzimy bohaterów jadących na swych koniach ślady na piasku wskazują, że ktoś już musiał tam przejeżdżać i to kilka razy.
Kiedy Lucius przychodzi, by uwolnić George'a Taylora, uderza Juliusa, któremu wypada z ust cygaro. W następnym ujęciu cygaro znów jest w jego ustach.
Podczas przesłuchania George Taylor zostaje obnażony, bo jego strój śmierdzi. Kiedy widoczna jest cała postać można zobaczyć, że trzyma swoje ubranie, co nie ma sensu, gdyż nadal by śmierdziało. Natomiast bliskie ujęcia sugerują, że mężczyzna jest nagi. Jednak w czasie późniejszego napadu szaleństwa znów ma na sobie strój, z którego go rozebrano.
Gdy Taylor wynurza się z wody po skoku z tonącego statku ma mokre włosy. W kolejnym ujęciu jego włosy są suche.
W pierwszej scenie filmu Taylor pali cygaro w statku kosmicznym. Jest to naruszenie protokołu bezpieczeństwa.
W Cabo San Lucas, w Meksyku jest kurort, którego właściciele twierdzą, iż finałowa scena filmu była kręcona na ich plaży. To nie jest prawdą. Scena ta była kręcona na plaży Zuma, w południowej Kalifornii.
Film nakręcono w Page, Kayenta, kanionie Coal Mine, nad rzeką Colorado (Arizona, USA), w Calabasas, Malibu, Los Angeles, Parku Stanowym Malibu Creek (Kalifornia, USA), nad jeziorem Powella i w kanionie Glen (Utah, USA).
Podczas przerw na planie, aktorzy przebrani za różne małpy zwykli przebywać tylko w swoim towarzystwie: goryle z gorylami, orangutany z orangutanami, szympansy z szympansami. Nie było to od aktorów wymagane, jednak stało się samo z siebie.
W powieści małpy są technologicznie zaawansowane, jednak budżet filmu nie pozwolił na stworzenie takiego społeczeństwa, dlatego zdecydowano się na umieszczenie bohaterów w bardziej prymitywnym świecie.
Chociaż bohater Charltona Hestona w literach końcowych widnieje jako George Taylor, imię George nie pada w filmie nawet raz.
Przez większą część trwania zdjęć Charlton Heston był chory na grypę. Producenci uznali, iż zamiast czekać aż wyzdrowieje, wykorzystają jego zachrypnięty głos.
Charakteryzacja małp Johna Chambersa została po raz pierwszy w serialu "Zagubieni w kosmosieZagubieni w kosmosie (1998)" z 1965 roku na postaci o małpiej twarzy.
Gdy Roddy McDowall przywykł do charakteryzacji zaczął robić ludziom żarty. Polubił wracać do domu w przebraniu małpy, gdyż szokowało innych kierowców.
Na charakteryzację aktorów wydano 1 milion dolarów, co stanowi 17% budżetu filmu i rekord świata
Podczas procesu Taylora w pewnym momencie trzy małpy zasiadające w trybunale jednocześnie zakrywają kolejno swe oczy, uszy i usta, co jest analogią do japońskiego przysłowia "nie widzę nic złego, nie słyszę nic złego, nie mówię nic złego" ("see no evil, hear no evil, speak no evil").
Jerry Goldsmith tworząc muzykę do tego obrazu rzekomo miał nałożoną na siebie maskę goryla, by lepiej wczuć się w klimat filmu.
Charlton Heston prowadził pamiętnik podczas kręcenia filmu, w którym opisywał swe przeżycia z planu.
Kilka innych produkcji zostało opóźnionych na skutek tego, iż przy tym filmie pracowało wielu topowych specjalistów od charakteryzacji.
Wszyscy aktorzy grający małpy zmuszeni byli nosić swe maski nawet podczas przerw w ujęciach, gdyż zbyt dożo czasu zajmowało ich nakładanie. Z tego powodu posiłki podawano w formie różnych płynów, a aktorzy pili je przez słomki.
Końcowa scena przed Statuą Wolności została zasugerowana przez Roda Serlinga, który był jednym ze scenarzystów.
Argentyńska wersja filmu jest o 3 minuty dłuższa od oryginału, i trwa 115 minut.
Okres zdjęciowy: 21 maj - 10 sierpień 1967 r.
W 1968 r. film otrzymał w USA oznaczenie wiekowe "M", jednak zmieniono je na dużo łagodniejsze "G".
Charakteryzator John Chambers użył na potrzeby filmu jednej z technik, dzięki której przywracał normalny wygląd zdeformowanym twarzom żołnierzy wracających z II Wojny Światowej.
Nad filmem pracowało aż 80 charakteryzatorów.
Jest to jeden z pierwszych filmów, przy którym uruchomiono wielką siatkę reklamową. Były to m.in. zabawki, figurki, opowiadania, komiksy, karty do zbierania, książki i płyty z muzyką.
Jest to pierwszy film, w którym rozebrał się Charlton Heston.
To Charlton Heston polecił producentowi Arthurowi P. Jacobsowi, aby ten wybrał reżysera Franklina J. Schaffnera. Heston i Schaffner pracowali razem na planie "The War Lord" w 1965 r.
Michael Wilson wprowadził wiele zmian w scenariuszu Roda Serlinga. Ta najbardziej widoczna to scena procesu sądowego, w którym trybunał z góry skazuje Korneliusza i Zirę. Jest to nawiązanie do losów Wilsona w latach 50. Scenarzysta padł ofiarą tzw. polowania na czarownice. Był to okres, gdy w USA wielu obywateli zostało posądzonych o poglądy komunistyczne lub przynależność do komunistycznych organizacji. Wilson był wtedy podejrzany o bycie komunistą.
Reżyser Franklin J. Schaffner celowo kręcił pod dziwnymi, wykrzywionymi kątami i używał kamer "z ręki", aby stworzyć dezorientujący efekt. Miało to na celu pokazanie, jak zdezorientowany jest Taylor w nowym świecie.
Honorowy Oscar dla Johna Chambersa został wręczony mu z rąk Waltera Matthau i... szympansa w smokingu.
Stewart, czwarta istota ludzka na pokładzie, z początku miała być mężczyzną.
W pierwotnym zamyśle wszystkie kobiety (ludzie, nie małpy) miały mieć nagie piersi, jednak ten pomysł został odrzucony przez wytwórnię Fox, która chciała otrzymać łagodne oznaczenie wiekowe "PG".
Producent Arthur P. Jacobs zatrudnił kilku dziennikarzy jako statystów. Wcielili się oni w role małp. Było to sprytny ruch producent - w ten sposób zapewnił filmowi rozgłos w prasie.
Dwie 2,5 metrowe statuy Głosiciela Prawa wykonano na potrzeby filmu. Jedna z nich wylądowała na podwórku Arthura Jacobsa. Drugą przez wiele lat przechowywał Sammy Davis Jr.
Wioska małp to dzieło legendarnego hiszpańskiego architekta Antonio Gaudiego.
Jeziorko, w którym kąpią się astronauci, wybudowane zostało na ranczu filmowym wytwórni Fox na potrzeby filmu "Doktor Dolittle" (1967), którego producentem również był Arthur P. Jacobs.
James Brolin pojawił się z Edwardem G. Robinsonem w teście charakteryzacji jako Korneliusz.
Roddy McDowall, doświadczony aktor, pomógł rozwinąć mimikę małp, aby ucharakteryzowani aktorzy nie przypominali zwykłych ludzi w maskach małp.
Karabiny używane przez małpy to przerobione amerykańskie M1, używane głównie w czasie II Wojny Światowej.
Roddy McDowall pojawił się we wszystkich częściach filmu, a także w serialu oraz serialu animowanym.
Proces Ziry i Korneliusza to parodia tzw. małpiego procesu, który odbył się w USA w 1925 r. Oskarżonym był 24-letni nauczyciel szkoły średniej J.T. Scopes, który przedstawiał na lekcjach teorię ewolucji. Było to niezgodne z ówczesnym prawem zarówno Tennesse jak i wielu innych stanów. Nauczyciel mógł odwołać swoje herezje, ale postanowił zostać, swego rodzaju, ofiarą, licząc, że nagłośnienie uchyli to prawo jako niezgodne z Konstytucją USA. Scopes został skazany na grzywnę wysokości 100 dolarów.
W powieści głównym bohaterem jest francuski dziennikarz Ulysse Mérou, a nie amerykański astronauta George Taylor.
W filmie ludzie noszą prymitywne ubrania ze zwierzęcych skór, w powieści natomiast są nadzy.
Małpy w filmie mówią po angielsku, w powieści - swoim własnym językiem. Ulysse musiał się nauczyć mówić po małpiemu, tutaj natomiast Taylor był ranny w szyję, co nie pozwalało mu mówić przez pewien czas.
Wygląd miasta małp oparty został na prawdziwych prehistorycznych osadach ludzi.